"Okowitę pijali nasi przodkowie Polanie
Bimber robią Niemcy, samogon Rosjanie
Gdzieś w górskiej krainie
Łącko - ze śliwowicy słynie."
 

   Jak wynika z przekazów historycznych uprawa śliwek w rejonie łąckim znana była już w XII wieku. Suszone owoce spławiano Dunajcem do Wisły i dalej do Gdańska, skąd były transportowane drogą wodną do innych krajów Europy. Popularne było również wytwarzanie powideł, które popierała w swych włościach małżonka Bolesława Wstydliwego, księżna Kinga. Brak jest jednak bliższych informacji z tego okresu czy jej poddanym znana już była technologia "upłynniania" śliwek. W XVII i XVIII wieku istniały już na tych terenach duże sady śliw i jabłoni. Protokoły dworskie z wizytacji przeprowadzonej w 1698 roku informują między innymi o tym, że część chałupników miała obowiązek zbierania owoców i dostarczania ich do dworu jako prace pańszczyźniane. Przypuszcza się, że część owoców przeznaczona była na produkcję tego szlachetnego trunku. W 1830 roku zamieszkał w Łącku sekretarz dóbr komunalnych Herzog, który był wielkim zwolennikiem sadownictwa, założył szkółkę drzew owocowych, a nowe odmiany śliw, jabłoni i gruszek sprzedawał nawet poza granicami Polski.

   Rodzinne przekazy dzisiejszych mieszkańców Łącka sięgają przełomu XIX i XX stulecia. Wówczas to parafialne grunty wzięła w dzierżawę żydowska rodzina Grossbardów. Wtedy to łącki proboszcz, ksiądz Korab Pociełowski nie miał nic przeciwko temu by rodzina ta na "księżnym" folwarku urządziła gorzelnię. Tak więc w latach 1882-1912, na terenie gminy znajdowała się wytwórnia śliwowicy, której właścicielem był Samuel Grossbard, gorzelnikiem zaś Salomon Goldchein. Gorzelnia wyrabiała Śliwowicę Pejseczną, którą rozprowadzano do sklepów i wyszynków w Łącku, jak też wywożono dalej. Butelki ze Śliwowicą Pejseczną posiadały pierwszą w historii tego trunku etykietę. Gorzelnia stanowiła główne źródło dochodów gminy na podstawie tzw. ustawy o propinacji.

   Propinatorami na terenie Łącka byli Żydzi, którzy mieli wszelkie prawa związane ze sprowadzeniem i sprzedażą napojów alkoholowych. Inni mieszkańcy mogli sprowadzać alkohol tylko w wyjątkowych sytuacjach zazwyczaj na wesela, pod warunkiem powiadomienia o tym propinatora. W przeciwnym wypadku towar ulegał konfiskacji, a na jego nabywcę nakładano karę pieniężną. Chłopi często obchodzili nałożone rygory produkując wódkę własnym sumptem, tzw. bimber. Produkowano go pokątnie z owoców i żyta. Po śmierci księdza Koraba Pociełowskiego (1912) do Łącka sprowadził się ksiądz Piaskowy, mający inny stosunek do wytwarzania w tym rejonie napojów alkoholowych. Potępiał on produkcję wszelkiego rodzaju napojów alkoholowych a szczególnie śliwowicy.

więcej