Według zgodnej opinii socjologów i etnografów poszczególne regiony Polski różnią się językowo, kulturowo, a także dorobkiem materialnym.

Miejscowość Łącko i okoliczne wsie, należące do gminy Łącko, położone są w Kotlinie Łąckiej, w południowo - zachodniej części ziemi sądeckiej. W regionie tym zamieszkują górale łąccy (tzw. Biali górale) posługujący się specyficzną gwarą, której słownictwo przyznawane jest w suplemencie do słowniczka gwary Almanachu Łąckim. Nadto region łącki znany jest z ogromnych tradycji zespołów pieśni i tańca, a nade wszystko z osobliwego wyrobu - specyfiku spirytusowego, zwanego "Śliwowicą Łącką". Ten rzadko spotykany napój charakteryzuje się swoistym, przyjemnym aromatem, łagodnym smakiem i co znamienne, dużą mocą. Wyrób ten wyróżnia Łącko w naszym regionie, jego popularność sięga tak daleko, iż ze wspomnianą nazwą "Śliwowica", Polska kojarzy się w Europie i wielu krajom świata, w tym szczególnie Izraelowi.

Jakość śliwowicy ma ścisły związek z jakością surowca-śliwki węgierki. Śliwa należy do rodzaju Prunus, podrodziny śliwowatych, rodziny różowatych (Rosaceae). Spośród trzydziestu dwóch gatunków ważną role odegrała śliwa domowa, powstała ze skrzyżowania tarniny z ałyczą, zaś do produkcji śliwowicy najbardziej przydatne są odmiany: węgierka zwyczajna, węgierka Wangenheima i węgierka Cacańska Rodna.

Śliwa węgierka uprawiana jest od wieków w naszych okolicach z uwagi na sprzyjające warunki klimatyczne i glebowe oraz czyste ekologicznie tereny górskie.

Stwierdzono, że w samej Kotlinie Łąckiej występują gleby aluwialne, m.in. karpacka mada chuda, zaś na pozostałych terenach; karpacka mada pyłowa, ił pylasty oraz gleba szkieletowa i żwirowo - kamienista.
Mikroklimat spowodowany jest niskimi opadami atmosferycznymi, małym zachmurzeniem, późnymi pierwszymi przymrozkami i wysokim poziomem wód gruntowych.

Pochodzenie oraz stopień dojrzałości owoców wpływa zasadniczo na ich skład chemiczny, na ilość i rodzaj występującej mikroflory, a także na cechy chemiczne i sensoryczne (smakowe) śliwowicy. Stąd też te dogodne uwarunkowania decydują o możliwości produkcji śliwowicy wysokiej jakości. Naśladowanie tej produkcji w okolicach poza rejonem Łącka jest niewskazane, bowiem nie daje oczekiwanych rezultatów, tym bardziej, że łącka śliwowica uznana została przez wojewódzkiego konserwatora zabytków w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego stulecia jako niematerialne dobro kultury, które podlega ochronie.

Opisywany trunek zwany też "Krasilicą" produkowany jest w oparciu o tradycyjną recepturę, przekazywaną z pokolenia na pokolenie.

Należy podkreślić, iż uprawę śliwek węgierek w rejonie Łącka rozpoczęto już w XII wieku. Wówczas większość owoców suszono i zbywano do krajów Europy drogą wodną tj. rzeką Dunajec do Wisły a nią aż do Gdańska, a w końcu do innych państw europejskich.

więcej