Łącka Śliwowica zaliczona została w 1992 r. przez wojewódzkiego konserwatora zabytków do niematerialnego dobra kultury.

Ten bezbarwny napój alkoholowy o mocy 70% obj. cechuje się również charakterystycznym śliwkowym aromatem. Śliwowica łącka zwana krasilicą posiada odległą tradycję wytwarzania i konsumpcji.

Jak wynika z przekazów historycznych uprawa śliwek w rejonie łąckim znana była już w XVII w. „Suszone owoce /jabłka i śliwy/ spławiano Dunajcem do Wisły i dalej do Gdańska, skąd były transportowane drogą wodną do innych krajów Europy”.

Rodzinne przekazy dzisiejszych mieszkańców Łącka sięgają przełomu XIX i XX w., kiedy to rodzina żydowska Grossbardów wzięła w dzierżawę grunty parafialne, a ówczesny proboszcz Korab Pociełowski nie miał nic przeciwko temu, aby powstała tam gorzelnia.

W latach 1882-1913 na terenie gminy znajdowała się wytwórnia śliwowicy, której właścicielem był Samuel Grossbard. W roku 1913 gorzelnia wyprodukowała rekordową ilość śliwowicy, nazywanej „pejseczną” – było to 15.000 l. Technika pędzenia śliwowicy zapoczątkowana przez Grossbardów przetrwała po dziś dzień wśród mieszkańców gminy Łącko. Po wojnie zaczęła funkcjonować druga nazwa śliwowicy – „krasilica” termin ten utworzono od słynnego góralskiego powiedzenia, umieszczanego na etykietach: „Daje krzepę krasi lica nasza łącka śliwowica”.

Śliwowica po dziś dzień wytwarzana jest nielegalnie i znajduje się poza obrotem ewidencjonowanym, gdyż mimo usilnych starań władz samorządowych, jak i mieszkańców Łącka ciągle brak odpowiednich przepisów, które zezwoliłyby na jej produkcję.


Nagrody i wyróżnienia dla Łąckiej Śliwowicy: